جوان بود اما...

عملیات شروع شده بود و زیر آتش سنگین دشمن قرار گرفته بودیم.

همین طور همراه با رزمنده های دیگه تیراندازی می کردم.

که یک دفعه به یک میدان بزرگ مین برخورد کردیم...به دو رو ور نگاه کردیم هیچ راهی نبودیم وتمام منطقه مین گذاری شده بود...

مثل اینکه دشمن از عملیات با خبر شده بود و تمام منطقه رو مین گذاری کرده بود.

آتش دشمن هر لحظه سنگین تر می شد و همین طور بچه ها یکی یکی شهید می شدن.

توی بد مخمصه ای گیر افتاده بودیم نه می تونستیم جلو بریم نه برگردیم عقب...

که یک دفعه فرمانده گفت:راهی نداریم به جز اینکه مین ها رو خنثی کنیم..اما توی این لحظه با این وقت کم و آتیش شدید دشمن که نمی شد.

یک دفعه یک جوان چهارده ساله که هنوز محاسن صورتش خوب در نیامده بود..گفت: من داوطلب میشم که از وسط میدان مین عبور کنم تا با انفجاریک مین دیگر مین ها منفجر شود و راه برای شما باز شود...

فرمانده یک لحظه به صورت و سر تا پای این جوان نگاه کرد و گفت تو برای این کار خیلی جوانی و جرات این کار را نداری....

اما جوان چنان به فرمانده التماس می کرد تا اینکه توانست فرمانده رو راضی کنه..

او حاضر شد و آرام آرام به طرف میدان مین رفت...که یک دفعه ایستاد و دوباره برگشت به سمت ما..

فرمانده به جوان گفت:جوان من که به تو گفتم جرات این کار رو نداری عیبی نداره خودم میرم...

اما جوان تصمیم خودشو گرفته بود و گفت:نه فرمانده اومدم پوتین هامو در بیارم آخه اینا بیت الماله و سالم,, حیفه تیکه تیکه بشه..

با گفتن این حرف جوان چنان خجالت کشیدم که نمی تونستم سرمو جلوش بالا بیارم...

او پوتین ها رو در آورد,,برگه وصیتش رو به یکه از همرزمانش داد و به سوی میدان مین رفت و...........!!

با انفجار میدان مین راه باز شد و ما به راه افتادیم...همین طور که از وسط میدان مین عبور می کردیم چشمم به بدن تکه تکه شده جوان افتاد و به یاد صحنه اعزام به عملیات افتادم که وقتی چشمم به این جوان افتاد با خودم گفتم این که حتی نمیتونه اسلحه رو بلند کنه چه برسه به تیراندازی کردن...

اما با این کارش به ما درسها داد...اون به معنی واقعی مرد بود و شجاع و عاشق شهادت..

جوان شهید رو هیچ وقت فراموش نمی کنم...

غبار فراموشی

آن زماني كه بنده در ايرانشهر تبعيد بودم، به مناسبتهاي مختلف، با مسؤولان ارتباط پيدا مي‏كرديم. آن وقت به بنده گفتند كه يك معاونِ استاندار تا حالا به ايرانشهر نيامده است! در سال 57 در ايرانشهر سيل آمد و هشتاد درصد شهر قطعاً خراب شد؛ يعني من يك به يك تمام مناطق شهر را با پاي خودم رفتم و ديدم. پنجاه روز ما امداد و پشتيباني مي‏كرديم. يك نفر از مركز كه هيچ، از زاهدان هم يك نفر آدم برجسته‏ي متشخص به ايرانشهر نيامد كه بگويد چه خبر است اين‏جا ! به صورت ظاهري هدايايي به وسيله‏ي «شير و خورشيد» فرستادند كه اولاً اگر به دست مردم مي‏رسيد، يك‏دهم نيازهايي كه مردم داشتند و يك‏دهم آنچه كه ما تبعيديها براي مردم فراهم كرده بوديم، نمي‏شد؛ ثانياً همان را هم نمي‏دادند و از آن هداياي ناچيز، مبالغي هم براي خودشان لازم داشتند تا بخورند. يعني اصلاً ايرانشهر كه مركز جغرافيايي و به يك معنا مركز فرهنگي بلوچستان بوده، هميشه در طول زمان، بكلي مغفولٌ‏عنه بود؛ زاهدان هم همين‏طور. براي شتر سواري و استفاده از شرابِ چند ده ساله به بيرجند مي‏رفتند و براي اين‏كه در آن‏جا عياشي كنند، بيرجند فرودگاه داشت؛ اما چون در اين‏جا وسيله‏ي عياشي فراهم نبود، به بلوچستان نمي‏آمدند. يعني هر نقطه‏يي در كشور - چه بلوچستان، چه هر نقطه‏ي ديگر - كه محروميت داشت، مغفولٌ‏عنه بود. مازندران خوب بود، براي اين‏كه بروند آن‏جا استفاده كنند. رژيم گذشته اين‏طوري بود.

يك چيز جالبي به شما بگويم: در مازندران، پنج فرودگاه هست كه از زمان رژيم گذشته مانده است! پنج فرودگاه در يك استان كه همه‏اش هم براي رژيم گذشته و آن شخص طاغوت يا نزديكان او بوده است. فرودگاه رامسر براي استفاده از هتل رامسر كه مي‏دانيد براي چه كساني بوده است؛ فرودگاه نوشهر براي گردشگاه هر ساله‏ي طاغوت كه برود آن‏جا و دو ماه استراحت كند؛ فرودگاهي براي يك اردوگاه نظامي كه نظاميان وابسته به آنها - كه از يك نيروي بخصوصي بودند و نمي‏خواهم اسم بياورم - آن‏جا بروند و خوش بگذرانند؛ فرودگاه دشت‏ناز نزديك ساري - كه امروز فرودگاه رسمي مازندران است و مردم از آن استفاده مي‏كنند و در گذشته براي الواط و اوباش اولاد رضاخان بوده است - كه هزاران هكتار از زمينهاي حاصلخيز را تصرف و يك فرودگاه هم وسطش درست كرده بودند؛ و يك فرودگاه هم در املاك نوكران خودشان در حدود مينودشت. پنج فرودگاه براي دستگاههاي وابسته‏ي به حكومت يا نزديك به آنها؛ اما مردم، اساتيد، مستحقان و بيماران علاج‏ناپذير مازندران مطلقاً نه از فرودگاه، نه از هواپيما و نه از هيچ تسهيلات ديگري برخوردار نبودند. آنها هر سال چند بار به مازندران مي‏رفتند؛ اما به مثل زاهدان در تمام عمر حكومتشان يك بار هم سر نمي‏زدند؛ اين مي‏شود غبار فراموشي.

اگر بخواهیم یک نمونه برای آنچه که شایسته‌ماست پیدا کنیم نگاه کنید به دوران دفاع مقدس، ببینید آن جوان‌‌‌هایی که در جبهه بودند، آن پدر و مادرهایی که این جوان‌ها را می‌فرستادند، آن خانواه‌هایی که با شوق و ذوق جبهه را پشتیبانی می‌کردند چه حالتی، چه احساساتی داشتند، آنها نمونه‌هایی خوبی است، اینقدر میدان تحول و پیشرفت به سمت صفات عالیه و فضایل انسانی در آن جا زیاد بوده (تقریبا به عدد افرادی که آنجا بودند) که واقعا احصاء آنها ممکن نیست... ما فقط می‌شنویم عملیات فاو، خیلی از کارهای مهمی هم که در این عملیات انجام گرفته اینها را همین‌طور، از رو می‌دانیم، از اروندرود عبور کردند، فاو را گرفتند، کارخانه نمک را فتح کردند، فلان کار را کردند، ما کلیات را می‌دانیم، اما اینکه در این قدم به قدم چه گذشته، دیگر اینها را نمی‌دانیم.
یک صفحه عظیم مینیاتور با نهایت استادی و زیبایی جلوی ما گذاشته‌اند، ما هم از دور ایستاده‌ایم نگاه می‌کنیم، و می‌گوییم به‌به! نمی‌رویم نزدیک تا ببینیم در هر گوشه از این مینیاتور، چقدر هنر به کار رفته تا ساخته شده است، این کار را بعضی‌ها می‌کنند.

*********

از ولايت فقيه حمايت كامل كنيد، چون اگر ولايت فقيه باشد دين هم هست و كشور هم هست و آنچه از زبان ولايت فقيه جاري شود چراغ فروزاني است براي مردم آن زمان، و زنگ هوشياري و بيداري است./ حسن حياتي 

    *********

پيرو ولايت فقيه باشيد كه پيروي و اطاعت ولي فقيه، اطاعت از امام زمان است،‌و مطيع امام زمان بودن فرمانبرداري از خداوند است./ بهمن حسيني

*********

خدا را شكر كنيد كه چنين رهبري براي ما فرستاد. او بود كه ما را از ظلمت به سوي نور دعوت كرد پس قدر اين رهبر را بدانيد و دست از ياري او برنداريد، چون راه او راه پيامبران است، و هدفش اسلام مي‌باشد. اميدوارم كه امام را تنها نگذاريد و هميشه پشتيبان و پيرو ولايت فقيه باشيد./ محسن كاظمي

*********

بايد شما حافظ ولايت و امام باشيد و رهبر را همچون نگين انگشتري در دست، ميان خود بگيريد./ حسين تقي‌پور

*********

هر نعمتي شكري دارد،‌و شكر نعمت اسلام به فرموده امامان، وفادار ماندن به آن است و وفادار ماندن به رهبري معظم آن، مقام شامخ ولايت فقيه و اولي‌الامر، مي‌باشد./ مهدي حميديان

*********

بعد از سالها كه در خواب غفلت بودم و سرمايه عمرم را بيهوده به هرز دادم نداي رساي امام بزرگوار حجاب قلبم را در هم دريد و دريچه‌اي از نور به رويم گشوده شد تا در سايه ولايت او خودم را بشناسم و وظيفه خود را احساس مي‌كنم./ محمود رفيعي

*********

بار خدايا، نعمتهايي را به من دادي كه من شايستگي و لياقت آنها را نداشتم؛ از ميان اديان، كاملترين دين يعني اسلام، خط ولايت و خط اصيل و خط امام. و از ميان زمانها، زمان انقلاب اسلامي ايران. و از ميان رهبرهاي دنيا بهترين راهبر را به من عطا كردي؛ سيدي از ذريه رسول‌الله(ص) و از سلاله حسين(ع) يعني حضرت امام خميني مدله العالي را رهبر من قرار دادي./ محمدصادق تائبي